Zuid Bucovina en Transylvanie (Dracula-land)
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Gijs
20 September 2006 | Roemenië, Braşov
Vanuit een broe-erig cafe, waar mijn buurmannen zoals overal in Roemenie in internetcafe's online aan het gamen zijn, en met harde housemuziek op achtergrond begin ik maar eens met een nieuw verslag. Ik heb in de tussentijd veel gezien en gedaan, maar zal proberen het verslag niet te oppervlakkig te laten worden. Roemenie is juist interessant en leuk vanwege de kleine gebeurtenissen en bezienswaardigheden. Een goed voorbeeld hiervan was mijn bezoek aan het (Dracula)kasteel van Bran vandaag. Hoewel het kasteel weinig voorstelde en Dracula allang gevlogen bleek te zijn-waarschijnlijk gevlucht voor de hordes toeristen die het kasteel overspoelen- werd de bus en de rest van het verkeer op de hoofdweg terug naar Brasow 5 minuten opgehouden. Reden: een kudde schapen begeleidt door herder en zijn hond staken de weg over. Ook een toevallig passerende begrafenisceremonie met de kist op een houten wagen vol bloemen voortgetrokken door paard in Bran boeide mij meer dan het kasteel. Grappig was ook om te zien dat Nederland allang niet meer enige is met bepaalde vindingen: tegenover busstop stond auto met wielklem:)
Zuid Bucovina
Ergens vorige week ben ik met de bus vertrokken vanuit Sighet richting het meest oostelijke dorp van de Maramures: Borsa. De busrit naar deze bestemming toe bleek opnieuw interessanter dan de eindbestemming. Vele mooie dorpen met houten kerken en mooie afbeeldingen van iconen waren vanachter busruit te bewonderen. Borsa was een lelijk dorp. In tegenstelling tot de omliggende dorpen waar men leefde van het land, hadden ze hier ijzermijnen en stond alles in teken van ijzerproductie. Gelukkig zou ik maar een dag daar blijven, aangezien mijn voornaamste doel was om naar het oosten, naar Bucovina te komen.
Om dat te bereiken moest ik de volgende dag al liftend het Karpatengebergte zien over te steken. Dit gebergte scheidt de heuvelachtige omgevingen van de Maramures en Bucovina en de enige verbinding tussenbeiden is de Prislop-pass. Ik bleek gelukkig met het liften: de eerste de beste auto die voorbij kwam stopte- een busje- en de bestemming van het Roemeense paar lag net achter de plaats die ik had uitgekozen om heen te gaan. De rit duurde vier uur en ging soms over afschuwelijk slecht wegdek, de afstand die we moesten overbruggen stelde niet veel voor; maar de haarspeldbochten, het moeilijk inhalen in deze haarspeldbochten, de gaten in de weg, de wegwerkzaamheden en de medelifters die we onderweg oppikten vertraagden de rit aanzienlijk. Ondanks blauwe billen van het gelanceerd worden door de gaten in het wegdek en het weer neerkomen, bereikte ik mijn eindbestemming: Gura Humorului..of zoiets, probeer vooral niet uit te spreken..
In Gur..deze plaats zocht ik een luxe hotel uit met tv en douche en betaalde slechts 15 euro. Afgelegen reizen heeft zijn voordelen:). Ik ging echter vooral naar deze plaats om twee beroemde kloosters te kunnen bezoeken: het klooster van Voronet en van Humor. Beiden liggen zo'n 5 kilometer van het dorp verwijderd en zijn makkelijk te bereiken met de voet (ik ben naar klooster Voronet gelopen), taxi, auto of..en dit was de wijze waarop ik naar Humor ging .,.met paard en wagen. Een oude Roemeense boer pikte mij op al vrij snel na het verlaten van dorp en bracht me bijna tot klooster. Hoewel de snelheid, ondanks pogingen van de boer met stem teugels en zweepje, van paard te wensen liet, was dit natuurlijk wel de manier om er te komen. De kloosters waren klein maar mooi. Beiden kloosters zijn in de loop der eeuwen van de buitenkant en van binnen beschilderd met voornamelijk bijbelse tafarelen en personen. De fraaiste afbeelding in het klooster van Voronet verbeeld het Laatste Oordeel. De blauwe achtergrond van de schilderingen over het hele klooster van Voronet verspreid is ook indrukwekkend. De fraaiste afbeelding van Humor is ook aan de buitenkant van het klooster te vinden en toont de belegering van Constantinopel door de Turken. De eerste kamer aan de binnenkant van het klooster toont allerlei manieren van een martelaarsdood, waardoor het een nogal luguber aanzicht bood. De kloosters waren echter de moeite waard om te bezichtigen en ook een Roemeens stel dat ik de laatste avond in het hotel ontmoete dacht er zo over. Ze kwamen uit Boekarest en zouden de volgende dag teruggaan. Ik zei dat ik plande om naar Sighisoara te gaan, maar nog niet precies wist hoe er te komen met openbaar vervoer. Na eerste sterke drank, een fles wijn en later enkele halve liters bier werd besloten dat we volgende dag samen zouden vertrekken richting Sighisoara. (De gevolgen van deze mix van alcohol voor mijn maag laat ik uit fatsoenlijkheid buiten verslag).
Transylvanie
Ja, de volgende dag met kater in auto richting zuiden. En als je dan denkt lekker rustig achter in auto zitten dan heb je bij verkeerde eind. Marius, de man achter stuur, wilde zijn rijkunsten vertonen en vroeg me na 5 minuten al of ik hem een goede chauffeur vond. Ik zei dat hij het goed deed zolang hij ons op de weg hield. De weg was ok in begin, maar na uur rijden reden we weer door bergachtig landschap en de haarspeldbochten werden door hem zo scherp genomen dat ik mijn maag opnieuw hoorde klagen. Ik voelde mij niet echt lekker, maar wist de inhoud van mijn maag gelukkig binnenboord te houden. We paseerden tijdens onze rit veel kleine dorpjes, vaak ook met ijzerertsfabrieken. Deze kondigden zichzelf aan wanneer de stroompjes en beekjes heuvelafwaarts rood waren gekleurd door de mix van het ijzer met water. We passeerden ook het prachtige Izvorul Muntelui meer, waar we nog even koffie dronken. Het is een meer gelegen tussen bergen met zeer helder water waardoor je meteen zin krijgt in te zwemmen. Wonderbaarlijk genoeg was er nog geen toerisme in de omgeving te bekennen. Laten we zien hoe dat over tien jaar is. Even later passeerden we de kloof van Bicaz: de toegangspoort van Moldavie naar Transylvanie. De weg is hier uitgehakt in de rotsen en binnen in het rotsmassief is een prachtig stuk natuur te zien, waarvan de grote en de schoonheid van de natuur me deed terugherinneren aan de natuurpracht van Australie. Na daar ook een half uur gepauzeerd en genoten te hebben, reden we verder en lunchten we uiteindelijk bij Latul Rosi: het rode meer. Men zegt dat het water van dit meer rood is, maar hoe goed ik ook keek, het bleef gewoon blauwgroen.(Wel rode ogen van staren, misschien bedoelen ze dat).
Uiteindelijk kwamen we zeven uur in de avond aan in Sighisoara. We hadden de reis overleefd, iets dat niet vanzelfsprekend is in Roemeens verkeer. Die avond heb ik met Anna Maria en Marius al etend, drinkend en pool-spelend doorgebracht.
De dag erna, Anna en Marius inmiddels vertrokken, ben ik op tour gegaan door de regio met een Australisch stel en de organisatoren van de trip: twee Nederlanders. Ik sprak ze die morgen en ze vertelden me dat ze al vijftien jaar iedere zomer naar Roemenie gaan en daar de laatste jaren een bedrijfje opgericht hebben. Ze leiden toeristen, meestal jongeren rond in de omgeving van Sighisoara en geven ze een blik in de kleinere dorpen van Transylvanie (of the beaten track). Hoewel ik eerst twijfelde besloot ik uieindelijk ook mee te gaan. Het bleek een goede keuze. We gingen allereerst naar Biertan, waar de Saksen zich zoals ieder jaar op de derde zaterdag van september, verzamelden om feest te vieren. De Saksen zijn de Duitsers die eeuwenlang in midden Roemenie hebben geleefd en waarvan de meeste door historische gebeurtenissen de laatste vijftig jaar weer teruggekeerd zijn naar Duitsland. De dorpen dragen echter nog steeds Duitse en Roemeense namen en nog steeds wonen er enkele Duitsers in de omgeving. Velen Duitsers komen echter eens per jaar (de derde zaterdag in september) uit Duitsland terug om oude herinneringen op te halen, oude tradities opnieuw leven in te blazen en natuurlijk om Bratwursten te eten en om bier te drinken. Wij keken onze ogen uit en zagen onder meer oude Duitsers in oude klederdracht popmuziek en hompapamuziek spelen. In een volgend dorp ontmoette ik de laatste Duitser wonend in een dorp dat eens in zijn geheel door Duitsers werd bewoond. Nu woonden er voornamelijk zigeuners en herinneren alleen de oude leegstaande publieke gebouwen nog aan de Duitse tijd. De oude Duitse man, hij miste ook een duim, iets dat niet ongewoon is op Roemeense platteland waar houthakken en bierdrinken samengaan, was vol weemoed en vertelde me verhaal na verhaal over hoe het dorp er vroeger uitzag en hoe veel meer er toen gebeurde. Nu was het een stoffig dorp en leek het cafe idd de enige plek waar nog iets te beleven viel. Volgens hem was dit vroeger anders en kwamen er ook regelmatig Duitse artiesten en komieken naar Midden Roemenie om optredens te verzorgen. Deze Duitse man had de dag voordat ik hem ontmoette via de Nederlandse jongens te horen gekregen dat hij de sleutel van de kerk kreeg die vroeger door de Duitsers werd gebruikt. Hij was helemaal gelukkig. Hij had een nieuw levensdoel gevonden voor de komende jaren: het opknappen van de oude kerk en deze te behoeden voor verder verval.
Daarna bezochten we Roemeense herders en zagen we hoe schapenkaas gemaakt werd (we mochten ook nog proeven. De tour eindigde met een biertje in een cafe in een dorp dat ik nooit meer terug zou vinden indien gevraagd. De jongens hopen vanaf volgend jaar op een grotere toestroom van toeristen, zodat ze genoeg inkomen zouden kunnen verwerven om het hele jaar in Roemenie te blijven; de toetreding van Roemenie tot de EU zou voor hen zeer welkom zijn.
Afgelopen zondag heb ik nog vlug Sighisoara bezichtigd, maar door de vele verhalen over dit dorp kon het eigenlijk alleen nog maar tegenvallen, wat het dus ook deed. De stad is een Middeleeuwse burcht en net zoals ik eerder in Levoca in Slowakije tegenkwam, staan de meeste Middeleeuwese muren en torens nog overeind. Hier liepen echter teveel toeristen rond en probeerden teveel mensen een slaatje te slaan van deze toeristen. Hoe anders was Sibiu, waar ik die middag met de bus ben heengegaan. Sibiu is levendige stad met een perfecte mix van Duitse en Roemeense cultuur. Dankzij de universiteit zijn er veel jongeren, wat de stad natuurlijk gezellig maakt, en veel oude gebouwen, straten en pleinen maken de stad tot een mooie bestemming. Sibiu is volgend jaar ook culturele hoofdstad van Europa en het grootste gedeelte van de stad was dan ook al perfect opgeknapt voor de toeristenstroom die de stad volgend jaar zal overstromen. Toen ik er kwam was het nog rustig, alhoewel het hostel na de komst van ons groepje backpackers (ik reisde samen met vier anderen uit hostel Sighisoara) tot de nok toe was volgepakt. Met enkele van hen de dagen erna nog risk gespeeld, voor het eerst dat ik een spel speelde op mijn reis. (kaartspelen in tegenstelling tot Australie bij backpackers in Europa niet in mode). In Sibiu heb ik eergisteren heerlijke dag doorgebracht, waarin ik al lopende de stad met al zijn monumenten heb verkend en in de tussentijd Lutherse mis heb bezocht, heerlijke koffie heb gedronken in Duits literatuurcafe (met nog een Duitse gesigneerde versie van De Aanslag van Harrie Mulisch voor 2 euro-niet gekocht) en aan het einde van de dag voor minder dan een Euro Roemeense opera (Figaro) heb bezocht.
ppfff niemand leest dit meer:)
Gister vertrokken naar Brasov, van waaruit ik nu ook dit verslag typ. Brasov heeft een station dat ellendig ver van centrum afligt. Dit is echter niet enige station. Er zijn drie busstations, met elk hun eigen bestemmingen en elk station ligt enkele kilometers verwijderd van de andere en is moeilijk te vinden. Toen ik vanmorgen naar Bran wilde gaan, bezocht ik eerst twee verkeerde stations, voor ik uiteindelijk het goede te pakken had (met behulp van taxichauffeur die me erheen bracht). Na deze twee uur zoeken kan Brasov bij mij geen goed meer doen:). Desondanks ga ik dalijk nog even stad in om centrum te bekijken, iets waar ik gisteravond nog niet echt aan toegekomen ben. Voor allen die het verslag allemaal uitgelezen krijgen tot heir...respect!! Ik ben anderhalf uur bezig geweest met maken, ik ben benieuwd hoelang het jullie geduurd heeft om het allemaal gelezen te krijgen. Ik beloof volgende verslag korter te maken. Van waaruit ik dit verslag ga maken weet ik nog niet, daarvoor zullen jullie dan maar weer moeten kijken op deze webpagina.
Gegroet allemaal en bedankt voor reacties op verslagen, hoewel ik niet allemaal persoonlijk beantwoord zijn ze leuk om te krijgen.
Zuid Bucovina
Ergens vorige week ben ik met de bus vertrokken vanuit Sighet richting het meest oostelijke dorp van de Maramures: Borsa. De busrit naar deze bestemming toe bleek opnieuw interessanter dan de eindbestemming. Vele mooie dorpen met houten kerken en mooie afbeeldingen van iconen waren vanachter busruit te bewonderen. Borsa was een lelijk dorp. In tegenstelling tot de omliggende dorpen waar men leefde van het land, hadden ze hier ijzermijnen en stond alles in teken van ijzerproductie. Gelukkig zou ik maar een dag daar blijven, aangezien mijn voornaamste doel was om naar het oosten, naar Bucovina te komen.
Om dat te bereiken moest ik de volgende dag al liftend het Karpatengebergte zien over te steken. Dit gebergte scheidt de heuvelachtige omgevingen van de Maramures en Bucovina en de enige verbinding tussenbeiden is de Prislop-pass. Ik bleek gelukkig met het liften: de eerste de beste auto die voorbij kwam stopte- een busje- en de bestemming van het Roemeense paar lag net achter de plaats die ik had uitgekozen om heen te gaan. De rit duurde vier uur en ging soms over afschuwelijk slecht wegdek, de afstand die we moesten overbruggen stelde niet veel voor; maar de haarspeldbochten, het moeilijk inhalen in deze haarspeldbochten, de gaten in de weg, de wegwerkzaamheden en de medelifters die we onderweg oppikten vertraagden de rit aanzienlijk. Ondanks blauwe billen van het gelanceerd worden door de gaten in het wegdek en het weer neerkomen, bereikte ik mijn eindbestemming: Gura Humorului..of zoiets, probeer vooral niet uit te spreken..
In Gur..deze plaats zocht ik een luxe hotel uit met tv en douche en betaalde slechts 15 euro. Afgelegen reizen heeft zijn voordelen:). Ik ging echter vooral naar deze plaats om twee beroemde kloosters te kunnen bezoeken: het klooster van Voronet en van Humor. Beiden liggen zo'n 5 kilometer van het dorp verwijderd en zijn makkelijk te bereiken met de voet (ik ben naar klooster Voronet gelopen), taxi, auto of..en dit was de wijze waarop ik naar Humor ging .,.met paard en wagen. Een oude Roemeense boer pikte mij op al vrij snel na het verlaten van dorp en bracht me bijna tot klooster. Hoewel de snelheid, ondanks pogingen van de boer met stem teugels en zweepje, van paard te wensen liet, was dit natuurlijk wel de manier om er te komen. De kloosters waren klein maar mooi. Beiden kloosters zijn in de loop der eeuwen van de buitenkant en van binnen beschilderd met voornamelijk bijbelse tafarelen en personen. De fraaiste afbeelding in het klooster van Voronet verbeeld het Laatste Oordeel. De blauwe achtergrond van de schilderingen over het hele klooster van Voronet verspreid is ook indrukwekkend. De fraaiste afbeelding van Humor is ook aan de buitenkant van het klooster te vinden en toont de belegering van Constantinopel door de Turken. De eerste kamer aan de binnenkant van het klooster toont allerlei manieren van een martelaarsdood, waardoor het een nogal luguber aanzicht bood. De kloosters waren echter de moeite waard om te bezichtigen en ook een Roemeens stel dat ik de laatste avond in het hotel ontmoete dacht er zo over. Ze kwamen uit Boekarest en zouden de volgende dag teruggaan. Ik zei dat ik plande om naar Sighisoara te gaan, maar nog niet precies wist hoe er te komen met openbaar vervoer. Na eerste sterke drank, een fles wijn en later enkele halve liters bier werd besloten dat we volgende dag samen zouden vertrekken richting Sighisoara. (De gevolgen van deze mix van alcohol voor mijn maag laat ik uit fatsoenlijkheid buiten verslag).
Transylvanie
Ja, de volgende dag met kater in auto richting zuiden. En als je dan denkt lekker rustig achter in auto zitten dan heb je bij verkeerde eind. Marius, de man achter stuur, wilde zijn rijkunsten vertonen en vroeg me na 5 minuten al of ik hem een goede chauffeur vond. Ik zei dat hij het goed deed zolang hij ons op de weg hield. De weg was ok in begin, maar na uur rijden reden we weer door bergachtig landschap en de haarspeldbochten werden door hem zo scherp genomen dat ik mijn maag opnieuw hoorde klagen. Ik voelde mij niet echt lekker, maar wist de inhoud van mijn maag gelukkig binnenboord te houden. We paseerden tijdens onze rit veel kleine dorpjes, vaak ook met ijzerertsfabrieken. Deze kondigden zichzelf aan wanneer de stroompjes en beekjes heuvelafwaarts rood waren gekleurd door de mix van het ijzer met water. We passeerden ook het prachtige Izvorul Muntelui meer, waar we nog even koffie dronken. Het is een meer gelegen tussen bergen met zeer helder water waardoor je meteen zin krijgt in te zwemmen. Wonderbaarlijk genoeg was er nog geen toerisme in de omgeving te bekennen. Laten we zien hoe dat over tien jaar is. Even later passeerden we de kloof van Bicaz: de toegangspoort van Moldavie naar Transylvanie. De weg is hier uitgehakt in de rotsen en binnen in het rotsmassief is een prachtig stuk natuur te zien, waarvan de grote en de schoonheid van de natuur me deed terugherinneren aan de natuurpracht van Australie. Na daar ook een half uur gepauzeerd en genoten te hebben, reden we verder en lunchten we uiteindelijk bij Latul Rosi: het rode meer. Men zegt dat het water van dit meer rood is, maar hoe goed ik ook keek, het bleef gewoon blauwgroen.(Wel rode ogen van staren, misschien bedoelen ze dat).
Uiteindelijk kwamen we zeven uur in de avond aan in Sighisoara. We hadden de reis overleefd, iets dat niet vanzelfsprekend is in Roemeens verkeer. Die avond heb ik met Anna Maria en Marius al etend, drinkend en pool-spelend doorgebracht.
De dag erna, Anna en Marius inmiddels vertrokken, ben ik op tour gegaan door de regio met een Australisch stel en de organisatoren van de trip: twee Nederlanders. Ik sprak ze die morgen en ze vertelden me dat ze al vijftien jaar iedere zomer naar Roemenie gaan en daar de laatste jaren een bedrijfje opgericht hebben. Ze leiden toeristen, meestal jongeren rond in de omgeving van Sighisoara en geven ze een blik in de kleinere dorpen van Transylvanie (of the beaten track). Hoewel ik eerst twijfelde besloot ik uieindelijk ook mee te gaan. Het bleek een goede keuze. We gingen allereerst naar Biertan, waar de Saksen zich zoals ieder jaar op de derde zaterdag van september, verzamelden om feest te vieren. De Saksen zijn de Duitsers die eeuwenlang in midden Roemenie hebben geleefd en waarvan de meeste door historische gebeurtenissen de laatste vijftig jaar weer teruggekeerd zijn naar Duitsland. De dorpen dragen echter nog steeds Duitse en Roemeense namen en nog steeds wonen er enkele Duitsers in de omgeving. Velen Duitsers komen echter eens per jaar (de derde zaterdag in september) uit Duitsland terug om oude herinneringen op te halen, oude tradities opnieuw leven in te blazen en natuurlijk om Bratwursten te eten en om bier te drinken. Wij keken onze ogen uit en zagen onder meer oude Duitsers in oude klederdracht popmuziek en hompapamuziek spelen. In een volgend dorp ontmoette ik de laatste Duitser wonend in een dorp dat eens in zijn geheel door Duitsers werd bewoond. Nu woonden er voornamelijk zigeuners en herinneren alleen de oude leegstaande publieke gebouwen nog aan de Duitse tijd. De oude Duitse man, hij miste ook een duim, iets dat niet ongewoon is op Roemeense platteland waar houthakken en bierdrinken samengaan, was vol weemoed en vertelde me verhaal na verhaal over hoe het dorp er vroeger uitzag en hoe veel meer er toen gebeurde. Nu was het een stoffig dorp en leek het cafe idd de enige plek waar nog iets te beleven viel. Volgens hem was dit vroeger anders en kwamen er ook regelmatig Duitse artiesten en komieken naar Midden Roemenie om optredens te verzorgen. Deze Duitse man had de dag voordat ik hem ontmoette via de Nederlandse jongens te horen gekregen dat hij de sleutel van de kerk kreeg die vroeger door de Duitsers werd gebruikt. Hij was helemaal gelukkig. Hij had een nieuw levensdoel gevonden voor de komende jaren: het opknappen van de oude kerk en deze te behoeden voor verder verval.
Daarna bezochten we Roemeense herders en zagen we hoe schapenkaas gemaakt werd (we mochten ook nog proeven. De tour eindigde met een biertje in een cafe in een dorp dat ik nooit meer terug zou vinden indien gevraagd. De jongens hopen vanaf volgend jaar op een grotere toestroom van toeristen, zodat ze genoeg inkomen zouden kunnen verwerven om het hele jaar in Roemenie te blijven; de toetreding van Roemenie tot de EU zou voor hen zeer welkom zijn.
Afgelopen zondag heb ik nog vlug Sighisoara bezichtigd, maar door de vele verhalen over dit dorp kon het eigenlijk alleen nog maar tegenvallen, wat het dus ook deed. De stad is een Middeleeuwse burcht en net zoals ik eerder in Levoca in Slowakije tegenkwam, staan de meeste Middeleeuwese muren en torens nog overeind. Hier liepen echter teveel toeristen rond en probeerden teveel mensen een slaatje te slaan van deze toeristen. Hoe anders was Sibiu, waar ik die middag met de bus ben heengegaan. Sibiu is levendige stad met een perfecte mix van Duitse en Roemeense cultuur. Dankzij de universiteit zijn er veel jongeren, wat de stad natuurlijk gezellig maakt, en veel oude gebouwen, straten en pleinen maken de stad tot een mooie bestemming. Sibiu is volgend jaar ook culturele hoofdstad van Europa en het grootste gedeelte van de stad was dan ook al perfect opgeknapt voor de toeristenstroom die de stad volgend jaar zal overstromen. Toen ik er kwam was het nog rustig, alhoewel het hostel na de komst van ons groepje backpackers (ik reisde samen met vier anderen uit hostel Sighisoara) tot de nok toe was volgepakt. Met enkele van hen de dagen erna nog risk gespeeld, voor het eerst dat ik een spel speelde op mijn reis. (kaartspelen in tegenstelling tot Australie bij backpackers in Europa niet in mode). In Sibiu heb ik eergisteren heerlijke dag doorgebracht, waarin ik al lopende de stad met al zijn monumenten heb verkend en in de tussentijd Lutherse mis heb bezocht, heerlijke koffie heb gedronken in Duits literatuurcafe (met nog een Duitse gesigneerde versie van De Aanslag van Harrie Mulisch voor 2 euro-niet gekocht) en aan het einde van de dag voor minder dan een Euro Roemeense opera (Figaro) heb bezocht.
ppfff niemand leest dit meer:)
Gister vertrokken naar Brasov, van waaruit ik nu ook dit verslag typ. Brasov heeft een station dat ellendig ver van centrum afligt. Dit is echter niet enige station. Er zijn drie busstations, met elk hun eigen bestemmingen en elk station ligt enkele kilometers verwijderd van de andere en is moeilijk te vinden. Toen ik vanmorgen naar Bran wilde gaan, bezocht ik eerst twee verkeerde stations, voor ik uiteindelijk het goede te pakken had (met behulp van taxichauffeur die me erheen bracht). Na deze twee uur zoeken kan Brasov bij mij geen goed meer doen:). Desondanks ga ik dalijk nog even stad in om centrum te bekijken, iets waar ik gisteravond nog niet echt aan toegekomen ben. Voor allen die het verslag allemaal uitgelezen krijgen tot heir...respect!! Ik ben anderhalf uur bezig geweest met maken, ik ben benieuwd hoelang het jullie geduurd heeft om het allemaal gelezen te krijgen. Ik beloof volgende verslag korter te maken. Van waaruit ik dit verslag ga maken weet ik nog niet, daarvoor zullen jullie dan maar weer moeten kijken op deze webpagina.
Gegroet allemaal en bedankt voor reacties op verslagen, hoewel ik niet allemaal persoonlijk beantwoord zijn ze leuk om te krijgen.
-
20 September 2006 - 14:25
Hans K:
Ik ben er door, maar zonder Bosatlas, dus ik ga het nog eens nalopen (op de kaart dan). Het klooster van Humor klinkt haast te mooi om waar te zijn. En Figaro is voorover ik weet echt geen Roemeense opera, missschien is hij in het Roemeens vertaald. Maar hij werd volgens mij voor het eerst opgevoerd in Wenen (enigszins ingekort wegens te expliciete scenes) door de keizer, die daarna klaagde dat hij ingekort was. -
20 September 2006 - 14:48
Gijs:
Hoi Hans, leuke aanvulling!
De Roemeense versie die ik gezien heb was waarschijnlijk weer ingekorte versie van de originele versie, want duurde maar een uur en er waren slechts 6 karakters. Zaal trouwens vol met kinderen en nadruk lag ook op humor. Ik vond niet zo erg dat maar 1 uur duurde, had nog niet gegeten en maag begon te knorren. -
20 September 2006 - 15:08
Will:
Hoi Gijs, Dit was inderdaad een lang maar ook een zeer boeiend verslag. Je let ook op de details merk ik. Gura Humorului spreek je goed uit. Ik durf te wedden dat je daar in hotel Casa Christian heb geslapen. Oude stadskern Brasov(Krohnstad)oorspronkelijk Saksis-Duitse stad,ligt ingeklemd tussen heuvelen.De Tampa heuvel kan men bezichtigen via een kabelbaan.Bezoek het Hirscher huis uit eerste helft 15e eeuw en het fraaie stadhuis uit 1420 allebei op het centrale plein Piata Sfatului en ook nog de Biserica Neagra(de kerk van de zwarte Madona).Gijs, Bedankt voor je antwoord en maak het nog boeiender in dat voormalige rijk van Traianus. Globbetrotter, hou je haaks. Will. -
20 September 2006 - 16:19
Mam:
Hoi Gijs
Knap hoor om het elke keer weer zo te verwoorden en dat het ook nog leuk blijft om te lezen (of ben ik bevooroordeeld en ben ik blij met alles wat ik van je hoor?)
Alleen.. het verschil tussen krulspeldbochten en haarspeldbochten?
Liefs mam -
20 September 2006 - 21:40
Tessa:
Pool-spelend.... Dit keer wel gewonnen? ;)
-
21 September 2006 - 09:10
Thomas:
Het was inderdaad een lang stuk om te lezen, maar die eerste zin van de laatste alinea maakt je weer wakker.
Wat je vertelde over dat drinken... ik ken het gevoel. Het blijft gaaf om de verhalen te lezen en uit je verhalen blijkt maar weer dat heel veel mensen het verkeerd hebben met hun vooroordelen over Oost-Europa.
Veel plezier nog en tot over een maand of 2.
Thomas -
21 September 2006 - 15:01
Will:
Hoi Gijs, Nog kleine tip van mij: Lacul Rosul(Rode meer) wordt alleen rood als s"avonds de ondergaande zon op de rode zandstenen rotsen schijnt. Dat was ik nog vergeten te zeggen. Goede reis verder. Will. -
22 September 2006 - 13:10
Benny:
He Gijs,
Ook ik ben er zonder kleerscheuren weer helemaal doorheen gekomen. Heerlijk om te lezen allemaal. Krijg zin om ook naar die streek toe te gaan. Dit ipv het zuiden van Tsjechie waar we nu al heel wat jaartjes komen. Misschien moeten we er later eens uitgebreid over bomen samen.
Tot het volgende verhaal. Voor mij mag het weer net zo uitgebreid zijn, maar niet alleen maar over het bieren he?
Ben -
22 September 2006 - 14:49
Gijs:
Hoi Mam: krulspeldbochten:) idd, ben benieuwd hoe deze eruit zouden moeten zien. Heb fout er toch maar uit gehaald.
Tessa: Heb gewonnen van Marius, liefst drie maal; maar...helaas verloren, opnieuw, van meisje, Ana was te sterk voor mij. Later op de avond wel mijn revanche gehad gelukkig, anders toch wel afgang natuurlijk:) -
22 September 2006 - 14:54
Gijs:
Thomas,
Ja helemaal gelijk. Veel mensen waarschuwen voor Roemenie, maar heb me overal veilig gevoeld tot nog toe, zeker in platteland(Oradea in begin was wel ff wennen, ommeslag met Hongarije door armoede in deze stad).
Benny:
We spreken idd na de reis wel wat af en dan kunnen we met biertje;) jouw vakantieplannen van volgend jaar bepraten. Probeer jij in tussentijd Elle al beetje te overtuigen om deze kant op te gaan, doe ik later ook duit in zakje:) -
22 September 2006 - 19:37
Dorothé:
Hoi Gijs
Blijf schrijven, het blijft erg boeiend om te lezen.
Groetjes Dorothé -
22 September 2006 - 20:18
Lotje:
Nou Gijs,ik geloof dat iedereen je verhalen wel helemaal doorleest!!Het blijft boeiend om te lezen,en aangezien je leuk schrijft,kom ik er helemaal snel doorheen!Voor jou 1,5uur,voor mij tja..eerlijk gezegd niet goed bijgehouden!Maar van mij mag je hele verhalen blijven schrijven!Ben wel heeel nieuwsgierig naar alles!Misschien dak ooit ook die kant op ga,maar dan zeker niet alleen,haha!
Mooi verslag weer Gijs!Tot over 2weken!!Kijk er naar uit!
Liefs,xxxLot -
22 September 2006 - 20:56
Sandra:
hee Gijs!!
Wat un verhalen pff.. en lange ..!! echt leuk!!:)..
KusJ..xx -
25 September 2006 - 14:32
Will:
Gijs,een vraag van mij:ga je nog naar Boekarest(Bucuresti)Stad is gesticht door een Roemeense schaapherder. In stadsmuseum kom je alles te weten. Ongeveer twintig km. ten westen van de stad ligt het dorp Buftea waar de grootste filmstudio"s van Roemenie liggen. verder vind ook ik de Roemeen in doorsnee genomen zeer vriendelijk en gastvrij. Backpacker, hou je goed. Will.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
