De Peleponnesos

Hier dan het bericht waar sommige (ongeduldige, ietswat overhaaste -ga er eens een weekje tussenuit;)-) mensen al met smart op zaten te wachten.(Voor wie niet begrijpt: zie reacties vorige bericht).

Afgelopen week trok ik vanuit Athene de Peleponnesos in, richting Kalamata, alwaar ik opgewacht zou worden door Lotte, Hans en mam. In Korinthos, de meest oostelijke stad van de Peleponnesos, moest ik echter onverwacht overstappen op de bus, vanwege de werkzaamheden die men aan het uitvoeren was aan het spoor in de Peleponnesos. Voor mij leverde dit weinig problemen op, maar bij de mensen die mij aan het opwachten waren des te meer. Terwijl ik aan het genieten was van een geweldig temperamentvolle buschauffeur die iedereen die zijn pad blokkeerde de huis vol schold (ikzelf was ook kortstondig doelwit van zijn furie, toen hij erachter kwam dat ik mijn schoenen had uitgedaan in de bus:werd niet gewaardeerd) waren mam, Hans en Lotte aan het uitvinden hoe laat en waar ik in Kalamata zou aankomen. Na verluidt hebben ze enorme afstanden afgelegd om daar achter te komen, waarna ze uiteindelijk bij het verkeerde station mij aan het opwachten waren. Na mijn smsje waarin ik zei aangekomen te zijn op (andere) station, was er dan ook alleen een kortstondige vloek aan andere kant van lijn te horen:) Een half uur later werd ik echter toch herenigd met het thuisfront en zijn we vanuit Kalamata zuidwaarts gereden naar het huisje in de buurt van Stupa waar we die week zouden verblijven.

Het huisje was perfect. Het had een zwembad (na een harde regenbui de eerste avond zelfs twee, maar dit tweede zwembad hebben we snel weer opgedweild, want op die plaats moest ik slapen), een prachtig uitzicht op de zee en plaats voor vier personen, waardoor ik niet op stretsjer hoefde te liggen. De eerste volle dag na mijn aankomst was er nog geen gelegenheid om te ontspannen. Een fikse bergwandeling naar een dorp boven op de berg stond op het programma. Eigenlijk had ik na mijn teleurstellende Marathon ervaring het lopen helemaal afgezworen, maar de beloftes van ijsco's, lekkere koffie en andere lekkernijen die in het bergdorp op ons aan het wachten waren, deden mijn benen toch in beweging komen. Het was een reusachtige klim van de buitencategorie, die door het gezelschap enkel met twee flessen water bedwongen moest worden. Wonder boven wonder bereikten ze uiteindelijk uitgeput het dorp, alwaar hen een grote teleurstelling wachtte: geen ijsco's, koffie of iets van drinken en of eten. Alleen pitoreske smalle straatjes, een mooi uitzicht, een hoop jonge katjes en wat walnoten waren er in het dorp te vinden. wat restte was de lange weg terug. In een complot hadden Hans en Lia besloten deze terugweg nog spannender te maken: ze kozen een alternatieve route en lieten onschuldige Lotte en mij meelijden toen bleek dat deze route om en niet bepaald gemakkelijk was. Het leek wel een overlevingstocht door de Amazone! We zagen af als nooit tevoren en hebben de grenzen van ons loopcapaciteit leren kennen. De gevaarlijke tocht werd door de Griekse helden echter overleefd en aan het einde van de dag hadden zij allen het huisje weer bereikt. Alleen de spierpijn van Lotte en mam deed hen de dagen erna nog herinneren aan de heldentocht die zij door de regio hadden gemaakt.
De donderdag begon voor mij a-relaxed. Zoals elke dag was ik als eerste uit de veren en gooide ik de deuren van het huisje wijd open. Toen ik mijn zwembroek had aangedaan en me opmaakte voor een frisse morgenduik, stond daar ineens de schoonmaakster. Aangezien ons plan was geweest om mijn aanwezigheid in apartement te verbergen, dook ik meteen terug het huisje in en hield me verborgen. Dit gebeurde eerst in de douche, maar toen die vrouw daar wilde schoonmaken, koos ik ervoor om me in Lotte's kamer te verbergen; ze had de lakens daar immers al verschoond.
Ik met alleen zwembroek aan daar met Lotte op kamer, word er opnieuw op deur geklopt: de schoonmaakster. Ik vluchtte naar de laatste plaats waar ik kon vluchten: het balkon. Het mocht niet baten. Nadat Lotte de deur geopend had liep ze meteen door naar het balkon, om mij daar in mijn zwembroek 'te betrappen'. Hoewel ik bij het weglopen nog veinsde daar te staan omdat ik het uitzicht oh zo mooi vond, had de schoonmaakster andere gedachten: Ze liet tegen Lotte "Oh Senorita" ontglippen en vermoedde duidelijk een amoureuze affaire tussen mij en mijn zus, hetgeen toch enigzins ongemakkelijk aanvoelde. Hoewel mijn aanwezigheid in het huisje geen geheim meer was, bleef mijn ontdekking de rest van de week (uiteraard) zonder gevolgen.
De rest van die dag hebben we al uitrustend van de vorige dag doorgebracht aan de rand van het zwembad onder de Griekse zon.
De dag erna stond in het teken van cultuur. Een dagtrip naar Mystras stond op het programma. Mystras is een goed bewaard gebleven,gefortificeerde, Middeleeuwse Byzantijnse stad, onderaan de Taygetos berg (waar vroeger Spartaanse koninkrijk in de buurt lag). De rit naar Mystras was een waar krulspeldbochten(of was het nou...:))festijn. De weg voerde over hoge bergen en vanaf enkele punten hadden we bij tijd en wijle prachtige uitzichten. Ook Mystras bleek zeer fraai en vanaf de top van de burcht die we na een lange wandeling bereikten, kon je het hele dal tussen de verschillende gebergtes overzien. Na enkele uren Mystras bezocht te hebben, zijn we via Sparta (prachtige stad, vriendelijke mensen, veel open winkels...kuche kuche) naar een vissersdorpje in het zuiden van de Peleponnesos gegaan. Daar vermaakten wij ons wel en pas tegen het einde van de dag besloten we terug te gaan. De weg terug voerde ons opnieuw over hoge bergen, waarbij de meeste bomen (en ook enkele huizen) door een grote bosbrand verloren waren gegaan. De zonsondergang die dag was, zoals elke avond, echter weer prachtig en vanuit de auto konden we deze al rijdende langs de kust bewonderen.
Zaterdag was opnieuw rustdag.
Zondag was de laatste dag die ik met familie heb doorgebracht. Op het programma stond een trip naar Olympia, de plaats waar de Olympische spelen zijn uitgevonden en voor 1000 jaar in de Oudheid werden gehouden door de atleten uit verschillende Griekse staten. Ik zou aan het einde van de dag in Olympia blijven; zij zouden terugkeren naar Agios en de dag erna terug naar Nederland vertrekken. Het duurde wel drie uur in de auto voor we er waren; maar de gedachte alle prachtige ruines te kunnen bewonderen, hield het gezelschap in de auto vrolijk. Na wat korte tussenstopjes ivm consumpties (met wisselend succes) bereikten we het Archeologisch park Olympia uiteindelijk om twee uur in de middag....
Echter::)
Op de ingang van het park stond handgeschreven een mededeling: "ivm verkiezingen museum vandaag gesloten". Natuurlijk ben je in Griekenland en hadden we de link met democratie (en de verkiezingsposters die overal aanwezig waren) kunnen en moeten maken, maar toch, dat deden we niet en we stonden, na drie uur rijden!! vergeefs voor de ingang. Verschrikkelijk natuurlijk. Al die moeite voor niets geweest. Nou was dit alles voor mij niet zo'n drama, omdat ik vanmorgen het park wel gewoon kon bekijken, maar voor Hans, Lia en in mindere mate Lotte betekende dit een grote teleurstelling. Zij zullen moeten terugkeren naar Griekenland om de prachtige ruines toch te kunnen zien...:)
Zwaar gedeprimeerd werd daarna besloten de dag dan maar winkelend en terrasseb bezoekend voort te zetten en zo werd het op de laatste dag gelukkig toch nog gezellig.
Gistermiddag hebben we afscheid genomen en sindsdien ben ik weer alleen op pad.

Vandaag ben ik dus naar Olympiapark gegaan (wat eigenlijk niet zoveel voorstelde) en nu zit ik na twee busritten in Patra, een havenstad in het noorden van de Peleponnesos. Morgen verlaat ik het schiereiland en trek weer richting het noorden, naar Thessaloniki. Van daaruit zal ik dan naar Macedonie gaan. Terwijl ik vanmiddag langs het kust liep hier in Patra om de brug te zien die Peleponnesos met Griekse vasteland verbind, vielen mij de grote aantallen (zeer waarschijnlijk) Albanese jongeren op die leefden langs de zee. Zij wasten hun kleren in de zee, lieten ze drogen in de struiken en zij leefden in , althans-ik zag een hoop- huizen gemaakt van plastic en platen. Waarschijnlijk hopen zij af en toe gehuurd te worden om (vuil) werk te verrichten op veerboten die onder meer naar Albanie gaan. Mij verbaaste het echter dat om, in het verder rijke en dure Griekenland, deze jongeren zo te zien leven...
Nou hoop dat ik het verslag over weekje samen met familie niet, zoals waarschijnlijk verwacht door Hans, mam en Lot, saai heb laten overkomen en dat ik desondanks een waarheidsgetrouw beeld (ok, enigzins gekleurd;) heb gegeven van de gezellige week vakantie die ik met hen heb genoten!