Terug in Nederland

Hallo allemaal,
De reis zit erop. Na een route die mij over vele duizenden kilometers door zeventien verschillende landen voer, ben ik weer terug in Nederland. Van de laatste weken van mijn reis hebben de meesten echter nog niets vernomen, aangezien mij de zin ontbrak er nog een keer goed voor te gaan zitten. Toch zou het zonde zijn om een hele reeks reisverslagen zonder slot te laten eindigen, dus maak ik bij deze nog een keer een verslag om de cirkel weer rond te maken. Ik begon mijn reis vier maanden geleden hier in Nederland en ben zoals gepland hier weer geeindigd. Hieronder volgt het verslag van het laatste ontbrekende stuk van mijn reis.

Ik was geloof ik gebleven in Sarajevo. Sarajevo was koud, besneeuwd en guur in het begin, maar werd gedurende mijn verblijf gelukkig al wat warmer. Ik heb in Sarajevo van verschillende mensen en musea veel gehoord en geleerd over de oorlog in Bosnie waar ik in geinteresseerd was. Met name de gastheer van mijn prive accommodatie bleek een ware antwoordmachine op al mijn vragen. Als (freelance) journalist zijnde was en is hij goed op de hoogte van alles wat er zich in zijn land afspeelde en speelt en dankzij zijn verhalen heb ik een goede indruk gekregen over hoe gecompliceerd de leefsituatie nog steeds is in Bosnie, maar ook in Sarajevo tussen de Serviers, De Moslims en de Kroaten.
Na Sarajevo ben ik doorgereist naar Belgrado, de hoofdstad van Servie. Hier kwam ik in klein hostel terecht met een lieve oude vrouw als eigenaresse en een paar interessante medegasten (onder meer een grappige Noor, voormalig hippie, die er al drie huwelijken op had zitten en miljonair was). In Belgrado ben ik maar twee dagen gebleven, aangezien mijn reistijd beperkt was en ik nog naar andere bestemmingen wilde gaan. De tweede dag besloot ik, na een lange wandeling door het centrum van Belgrado, het Joegoslaviemuseum te bezoeken. Hier ligt het graf van Tito en zijn er standbeelden uit die tijd te bewonderen. Ook verkocht het museum volgens de reisgids leuke hebbedingetjes uit die tijd. Het nadeel was dat het een aardig eind van het centrum verwijderd was. Geukkig vond ik het gebouw, na een wandeling van anderhalf uur, en wilde de deur binnen stappen. Bleek het maar tot 3 uur geopend te zijn en laat ik nu net 5 over 3 daar aankomen. Ik chagrijnig en probeerde uiteraard de eigenaar van het museum, die geen Engels sprak, met gebaren over te halen mij naar binnen te laten. Ik zou dag later immers vertrekken en wilde graf toch graag zien. Maar tevergeefs, het was gesloten...Of toch niet?? Ik zag op de heuvel die achter het museum lag namelijk een stenen gedeelte wat op een graf leek, en dat was niet afgezet, of leek niet direct bij het museum te horen. De reisgids vermeldde ook dat het grafmonument voor Tito en het museum twee gescheiden dingen waren. Ik besloot een kleine wandeling om te maken en mijn kansen opnieuw te wagen. Al vrij snel vond ik een fraai oud standbeeld en dacht goed op weg te zijn. Ik was bijna op de heuvel en werd toen ontdekt door diezelfde man van het museum. Middels een Servische scheldparonade werd ik weer net zo makkelijk de heuvel af begeleid. Tito's graf en het museum horen schijnbaar toch bij elkaar dunkte me. Hoewel ik nog naar die man toeging en hem probeerde te overtuigen van mijn onwetendheid, wilde hij er niet veel van weten en middels woorden als policia werd mij duidelijk dat ik mijn hoop het graf van Tito te zien definitief de grond in geboord zag.

Nou ja, dan maar door naar Hongarije. Met de trein van Belgrado naar Boedapest. Zonder smokkelpraktijken maar 7 uur. Met sigarettensmokkel die ontdekt wordt door douane 9 uur. Een tractor met aanhangwagen vol sigarettensloffen verklaarde het 2 uur stilstaan van de trein bij de Servisch Hongaarse grens. In Budapest heb ik het rustig aan gedaan. Ik kwam Tom, die Ier uit vorige verslagen, opnieuw vooropgezet tegen en heb 4 dagen in hetzelfde hostel gezeten.
In Budapest heb ik een paar prachtige avondwandelingen gemaakt, een Nederlandse film op een internationaal filmfestival bezocht, het openluchtmuseum met oude communistische standbeelden doorlopen en films gekeken in het gezellige hostel.

Na Budapest ben ik doorgereist naar Slovenie. Hier had ik eigenlijk hoge besneeuwde alpentoppen verwacht, maar dit viel mee. Hoewel het heuvelachtig is, viel het relief me mee. IK bleef 3 dagen in een kunsthostel in Ljubiljana. Hier mixen kunstenaars en reizigers en de sfeer was erg gezellig. Ljubiljana is een vrij kleine hoofdstad en de meeste bezienswaardigheden konden binnen een dag worden gezien. De tweede volle dag in Slovenie heb ik daarom een dagtrip naar het meer van Bled gemaakt. De natuur is erg mooi in Slovenie en aangezien er maar enkele miljoenen mensen leven in het land is er genoeg ruimte om ongestoord in de natuur van het land te lopen. Het idylische Bled met een kerkje op een eiland midden in het meer en met een kasteel op een hooggelegen rots aan de zijkant van het meer vormt hierop een uitzondering. Duizenden toeristen bezoeken deze plaats, met name in de zomer (zwemmen) en in de winter (schaatsen). Toen ik er met Clara (Amerikaans meisje)heenging kon er echter geschaatst nog gezwommen worden, dus was het rustig. Maar goed, om eerlijk te zijn, de laatste 2 weken van mijn reis hoefde ik allemaal niet zo veel meer te zien en te doen. Ik had het wel gehad met het alleenreizen en keek uit naar Rome; naar mijn hereniging met Inge en naar de week vakantie die wij samen zouden hebben in Rome.
Vrijdag, ergens midden in november, was het zover. De trein zou me, via een overstap in Venetie, van Ljubiljana naar Rome brengen. Ware het niet...
De trein stopte op de grens tussen de landen en Sloveense conducteurs gaven aan dat er staking aan Italiaanse zijde van het spoorwegverkeer plaatsvond. (Reis je 4 maanden door Oost Europa, nergens problemen met vervoer en kom je in de EU en begint de problematiek).
Middels een omweg via Trieste, de inspanningen van een vrouw die het voor ons als gedupeerde reizigers opnam bij de Italiaanse spoorwegen, het weer in werking gaan van de treinen om 2 uur, en de drie euro die ik kreeg van een Italiaanse Australier om mijn plaats tussen Venetie en Rome te reserveren, bereikte ik Rome uiteindelijk om half 12 s avonds. Nadat ik ook nog een hostel had gevonden sliep ik heerlijk die nacht.

Rome
De volgende dag kwam Inge. Ook haar komen naar Rome was niet zonder slag of stoot. Ze bezocht eerst het andere vliegveld in Dusseldorf, alvorens anderhalf uur voor de vlucht vertrok erachter te komen dat het vliegveld niet het goede was(door de onduidelijkheid op het ticket is dit meer mensen overkomen en taxis varen er wel bij). Vervolgens werd zo'n 100 km in een uur overbrugd (2 keer geflitst) om alsnog Inge op het vliegtuig te krijgen.
Maar nadat eenmaal was gelukt en Inge veilig bij mij kwam op het Ciampino vliegveld hebben we een heerlijke week gehad samen. Ook hebben we heel veel van het oude stadscentrum gezien en doorlopen. Omdat het weer nog steeds relatief warm en zonnig was konden we regelmatig een pauze nemen om ergens te zitten. Het park nabij villa Borghese was hiervoor ideaal en op zondag hebben we hier heerlijk geluierd in de zon. Het was in zijn geheel het perfecte einde van een lange en mooie reis waarin ik veel gezien, gedaan en geleerd heb. Vele nieuwe mensen heb leren kennen en zo af en toe ook nog heb geluierd:). Afgelopen zaterdag ben ik weer teruggekomen in Nederland en uiteraard is er zo goed als niets veranderd. Wel zijn de tv progammas moeilijk te vinden op de publieke televisie en is de temperatuur 15 graden gedaald (toen ik ging was het warmer dan 30 graden).
Ik wil alle lezers van mijn verslagen bedanken voor volgen verslagen en geven van reacties die mij lieten weten dat de verslagen ook gelezen werden (wat natuurlijk altijd leuk is en waardoor ik de verslagen ook mede bleef maken). Wat mij in Nederland op mijn weg komt de komende tijd, ik heb geen idee. Wat het reizen me echter wel geleerd heeft is het onzekere met vertrouwen tegemoet te gaan en dat doorgaans uit het onbekende en ongeplande de meeste verrassing en plezier naar voren kwam. Ik ben benieuwd wat mij op mijn pad wacht, maar ik heb zin in een volgend hoofdstuk in mijn leven, hoe deze er ook uit moge zien.
Tot ziens